სწრაფად მაფხიზლებს ცხელი, თან ისეთი ცხელი პირს რომ მწვავს.
შემდეგ მირეკავს დაქალი და ვთანხმდებით შეხვედრაზე, მე უცებ ვიღებ კარადიდან ტანსაცმელს, რაც ხელში მხვდება იმას ვიცმევ, კარადა როგორც ყოველთვის არეულია და დედაჩემიც სულ მსაყვედურობს.
არასდროს მიტრიალია სარკის წინ საათობით; თმებს ლამაზად ჩამოვიშვებ მხრებზე, ყველას მოსწონს ჩემი გრძელი თმა :)
სახლიდან გავდივარ, ვიყვირებდი ”წავედი” მეთქი მაგრამ რა აზრი აქვს მაინც ვერავინ გაიგებს, ყველას ღრმად ძინავს. მივუყვები ნაცნობ ქუჩას, დღესაც ზუსტად ისეთია როგორიც ორი წლის წინ იყო : აქ ფანტანი დგას რომელიც უკვე დიდი ხანია უმოქმედოა, მიტოვებული სახლი რომელიც საშინელებათა ფილმებს მახსენებ, უბნის კოლორიტები რომელთა დანახვაზეც გული მერევა, ვცდილობ ამ ყველაფერს გვერდი ავუარო...
ვხვდები დაქალს და მივდივართ ადგილას სადაც ჩემი დანახვა ყველაზე ნეკლებად უხარიათ, მაგრამ მაინც მე ეს კარი უნდა გავაღო და შევიდე იქ სადაც ბევრს შურს ჩემი, სადაც ბევრი ვერ მიტანს.
არც მე ვგიჟდები მათზე .,
No comments:
Post a Comment